دید دوربین های شهر خوب نیست

ذهنتان به سمت دوربین های چهار راه برق یا چهار راه مصلی و یا چهار راه امیرکبیر نرود.

صدای زرند، اتفاقا دید این دوربین ها و یا دوربین های مدار بسته خوب است، حتی خیلی خوب، چون واقعیت را نشان می دهد چه خوشایند باشد و چه غم انگیز!

مراد از این نوشته مربوط به احوالات دوربین های عکاسی این روزهای شهر و دوربین بدستان زرندی است…

به راستی دانش ما دوربین بدستان از دنیای پر رمز و راز عکاسی چیست؟

عکس آن کودک شهید فلسطینی بر لب ساحل جهان را دگرگون میکند، عکس های جسورانه حادثه تروریستی اهواز غیرت سرباز ایرانی را به رخ جهانیان میکشد و هزاران عکسی که سوژه های خبری دنیا میشوند، از عکسه بوسه آن پیر زن بر پیشانی همسرش که معنای واقعی عشق است و یا عکس بغض کودک دستفروش چهار راه استانبول…

هنر عکاسی یک علم است که با مطالعه و تجربه چندین ساله بدست می آید تا جایی که در دانشگاه رشته ای به نام عکاسی وجود دارد.

پس قرار نیست که هر کس کوله ای بر خود سوار نمود و دور گردنش بندی و در دستانش یک دوربین با لنز چرخوان قرار گرفت نامش عکاس باشد.

متاسفانه این روزها همه چیز مجازی شده است.

بیاییم عکاس مجازی نباشیم و با مطالعه و کسب تجربه در مکتب اساتید فن که در شهر خودمان هم یافت می شود هنر زیبای عکاسی را واقعی بیاموزیم.

شهر، عکاس کاربلد میخواهد تا با سوژه های عکاسی اش معنای واقعی صداقت، عشق، شجاعت و آبادانی را به تصویر کشد.

انتهای پیام/

به قلم “احمد رضا ملکی”