چرا برخی با توافق هسته ای مخالف‌اند؟

در حالیکه بهبود نسبی وضعیت اقتصادی جامعه ایران نتیجه بلاشک توافق هسته‌ای و برداشته شدن تحریم‌هاست سوال این‌است که چرا برخی با این توافق مخالف‌اند؟

یک پاسخ روشن است: تجربه بنده از سال‌های اقامت در خارج از ایران این است که به میزانی که اوضاع سیاسی در ایران رو به وخامت برود و نزاع بین ایران و آمریکا گسترده شود، ایرانیان و برخی نهادهای ایرانی خارج از کشور و مخالف نظام سیاسی بیشتر مورد توجه قرارمی‌گیرند، بودجه‌های بیشتری به کارهای آن‌ها اختصاص می‌یابد و خب طبیعتا زندگی روشنفکرانه بهتری نصیب افراد می‌شود. عقل سلیم حکم می‌کند که فرد بطور تجربی و ناخودآگاهانه نظریات سیاسی‌ای را بپذیرد که با این خواست هماهنگ باشد. ایده‌ها نیستند که زندگی ما را می‌سازند بلکه این وضعیت زندگی‌است که ایده‌ها را می‌سازد یا انتخاب می‌کند.

 
از سوی دیگر همه می‌دانیم توافق احتمالی تغییراتی را در سطح ایجاد می‌کند و تا حدودی بهبود بخش است اما چه از حیث سیاسی و چه اقتصادی قرار نیست شاخ غول شکسته شود. سوال اینست که چرا برخی تا بدین حد در اهمیت این توافق اغراق می‌کنند؟ این شور مازاد، این انتظار جمعی آیا با واقعیت همخوان است؟

 
حالا فارغ از گروه‌های سیاسی‌ای که نفع شخصی ویژه از این توافقات می‌برند اما این خواست همگانی را نمی‌توان به امری جزئی تقلیل داد. در بازی فوتبال وقتی تیم کشورت در یک بازی مهم یک گل عقب است و در دقایق پایانی گلی می‌زند و قهرمان می‌شود، تماشاگران چنان خوشحال می‌شوند که گویی قرار است جایزه با آنها تقسیم شود. جامعه شناسان به این پیوند جمعی تا حدودی پوچ، می‌گویند همبستگی اجتماعی. همبستگی اجتماعی قرار نیست دلیل عقلانی یا منفعت فردی و همگانی داشته باشد. می‌تواند اساسا حول وحوش خرافات شکل بگیرد اما از متافیزیکی جمعی خبر می‌دهد.

 
هرچند بی‌شک مذاکرات وتوافق نتایج واقعی‌ای در زندگی‌های ما خواهد داشت اما این میزان از اشتیاق، چیزی است بیرون از نتایج واقعی. بیشتر همبستگی جمعیِ آدم‌های خسته است . به همان اندازه مقدس، به همان اندازه پوچ.

انتهای پیام/

 
یادداشت از : امین بزرگیان