ترجیح میدهیم سکوت کنیم!

به گزارش صدای زرند ، علی علویان درباره روز خبرنگار نوشت : ۱۷مرداد روز خبرنگار است ، روز تجلیل از سربازان خط مقدم جبهه آگاهی‌بخشی به جامعه.

سربازان بدون درجه‌ای که هدفشان نجات جامعه از جهل و خمودی است.سربازانی که برای جلوه کردن کارشان نه سان می‌دهند و نه رژه می‌روند.

ترفیع که نمی‌گیرند هیچ، تشویقی هم در کارشان نیست. اما کوچک‌ترین مطلب خلاف مذاق اربابان قدرت را که بنویسند و منتشر کنند اگر سر از محکمه در نیاورند قطعا با بغض و بی‌مهری جنابان و عالی‌مقامان مواجه خواهند شد.

سربازانی که اولین و آخرین اسلحه‌شان قلم است. اسلحه‌ای که در دفاع از منافع این مرز و بوم و مردم عزیزش حالتی به جز رگبار نمی‌شناسد. به ندرت تک تیراندازی می‌کنند. اینقدر حرفه‌ای هستند که برای شلیک لازم نیست درجه اسلحه را با نوک مگسک تنظیم کنند.

البته یک ایراد جدی هم دارند؟! این سربازان برای شلیک نه چشم راست را می‌بندند نه چشم چپ را!! بلکه به هنگام شلیک دو چشم تیز دیگر هم قرض می‌کنند تا مصداق کامل چشمان تیزبین جامعه باشند. شیفت صبح و شب نمی‌شناسند. ۲۴ ساعته آماده باشند.

آژیر خطر پادگانشان یعنی همان زنگ موبایل و دلینگ اس‌ام‌اس گوشی‌هایشان که به صدا بیاید اولین نفر حاضر در معرکه هستند حال این معرکه چه خوش باشد و چه تلخ، نیروی واکنش سریعی هستند که نه تنها زودتر از مسئولان بلکه زودتر از آمبولانس اورژانس و ماشین آتش نشانی در صحنه حادثه حاضر می شوند حادثه در خیابان باشد یا بیابان در معدن باشد یا در خانه شب باشد یا روز.

آری سخن از سربازانی است که به حکم وجدان و عشق به مردم پایان خدمت ندارند. کارت پایان خدمت اجباری هم که نمی‌گیرند هیچ، بلکه برای اخذ کارت شروع به خدمت هم باید از هفتاد خوان ارشاد معظم عبور کنند. نه امریه دارند نه مرخصی دو ماه و ۱۵ روز.

لباس رزم‌شان همان لباس عادی مردم کوچه و بازار است. البته همین چند سال قبل بود که به همت متولیان ارشاد وقت یک دست لباس گرم اهدایی کمیته امداد؟! به رسم یادبود در مراسم جشن روز خبرنگارگرفتند تا کمی از لرزش تن‌شان را در مقابل سرمای جانسوز انتشار برخی اخبار بگیرد.

اینها سربازانی هستند که سرشان آماج خطرهاست. اما نه کلاه آهنی دارند نه فایبرگلاس و نه پشمی. اصلا اینها با کلاه و کلاه‌گذاری مخالفند. سربازانی هستند که نه می‌گذارند سر مردم کلاه برود و نه سر خودشان کلاه می‌رود. اصلا جنس سر اینها و سایز سرشان با کلاه هم‌ساز نیست.

اینها سربازانی هستند که نه خانه دارند و نه کاشانه. خانه باب طبعشان را (خانه مطبوعات) بولدوزرهای سیاست خراب کرده‌اند و زمینش را هم به عمد یا غیر عمد برای ساخت و یا کشت دوباره به زیر آب بردند !!.

خانه ندارند که هیچ ،حامی و سرپرست و مشاور هم ندارند. عالیجنابان خوش تیپ و خوش مشرب هم، دید چشم مبارکشان آنقدر کم سو شده؟! که فقط چاکران واقعی دربار ارشاد و دست‌بوسان چرب زبان همیشگی را از زیر عینک سیاست می‌بینند.

غافل از اینکه بیل سیاست‌شان روزی به ته دیگ می‌خورد و در این معرکه ما فعلا و مصلحتا ترجیح می‌دهیم سکوت کنیم. سکوتی که البته دوام نخواهد آورد و به ناچار اصول سیاست جناحی‌شان را به بوته اصلاح خواهیم سپرد.

دوستان عزیز خبرنگار روزتان مبارک

انتهای پیام/

نویسنده : علی علویان