“کوهبنان” را قورت دهید!

زمانی که “مارکوپولو” مسیر کرمان تا کوهبنان را پیمود تا از این منطقه برای خاقان چین “توتیا” پیش کش کند در این هفت روز و هفت شب – اگر چه تاریخ گواه نداده است ولی مطمئنا- در این مسیر بی آب وعلف وقتی از منطقه زراوند می گذشته مردمانی را دیده که در مقایسه کردن با کوه بانان کوهبنان از سطح زندگی پایینی برخوردار بودند؛ به حالشان تاسف خورده و با خود سوال کرده آیا لعاب دادن حدید این سطح زندگی را برای ساکنین کوهبنان رقم زده و یا مردان بزرگی که در آن زیست می کنند.

صدای زرند – حسن ضیاءالدینی: نه نام بزرگترین سیاح معروف جهان و نه توتیای جهانی کوهبنان نتوانست پیشرفت این منطقه را برای همیشه بر این پاشنه بچرخاند واین زرند بود که با گذشت زمان از میان بیابانهای بی آب وعلف زراوند زرند شده، کارخانجات عظیمی سر به آسمان کشیده که می رود برای همیشه رد پای تاریخی مارکو را، در کشاکش این تکنولوژی های نه چندان پیشرفته! گم کند.

اگرنام کوهبنان دیروز را برهان الدین ها ،افضل الدین ابوحامد ها، شرف ها، زاهد عمانی ها، شیخ محمدحاجی ها، شاه نعمت ا… ها، شاه خلیل ها و هدایت علی شاه ها برای همیشه بر تارک تاریخ جاودانه کردند، اما کوهبنان امروزرا چه کسانی به عظمت گذشته خواهند رساند؟

ناگفته پیداست که شهر کوهبنان از زمان مارکوپولو تا به حال از این پتانسیل برخوردار بوده است که یکی از قطبهای صنعتی کشور شود؛ چرا که شغل اکثر مردمان این منطقه کار با محصولات دفن شده دردل طبیعت گره خورده است. در شرح سفر مارکوپولو آمده است، به یک آبادی نسبتا بزرگ رسیدم، بنام کوهبنان و در آنجا مردم به کار صنعت مشغول بودند واز دل کوه فولاد استخراج می کردند و با فولاد آینه های قدی می ساختند (از زاوند تا زرند صفحه ۲۱۷).

شهر زرند با داشتن معدن زغالسنگ و مهمتر از آن فولاد نهفته در ارتفاعات آن امروز به مدد سرمایه گذاری دولت های پیشین و بخش خصوصی، توانسته است رویای صنعتی شدن را باور کند. هر روز که می گذرد این رویا با احداث کک سازی شماره یک و دو، طرح فولاد ایرانیان، سنگ آهن جلال آباد، کارخانه کنستانتره و… جامه ی واقعیت براندام خود می بیند.

این مدل توسعه را می توان برای کوهبنان هم پیچید. امروز بام فرهنگی بزرگترین استان کشور نیز ذخایر آهن خود را در منطقه “کهن (کن)”- طبق اطلاعات منابع غیر رسمی، فعلاً در مرحله کارشناسی است – با کوشش فرماندارسابق خود آقای” منصور متقی” آشکار نموده ومی رود تا با تلاش “سید مجتبی هاشمی” فرماندار دولت اعتدال، گام های بلندی برای استخراج فولاد از دل کوهای آن با همکاری سرمایه گذارانی از مشهد بردارد.

اگر این روند به همین منوال ادامه یابد این منطقه هم در زمینه صنایع پایین دستی وهم بالا دستی می تواند حرفه های زیادی برای گفتن داشته باشد، و برگ های این پیشرفت هر روز، افزوده خواهد شد، اگر در آبشار تدبیر جاری شود.

اگر دیروز با افتتاح کارخانه زغالشویی منطقه عباس آباد پابدانا و قریب به ۱۳۰نفر- اگرچه نزدیک به ۱۰۰ نفر آنها طبسی هستند- از جوانان در این واحد صنعتی مشغول به کار شدند و یا اشتغال ده ها جوان کوهبنانی در زغالشویی دوم آن، امروز می توان با تشویق سرمایه گذاران خصوصی و صد البته با لابی صاحب منسبان کوهبنان که جناب فرشاد و اخوی شهردارشان، نمونه بارز آن هستند، مرتفع ترین شهر کرمان را جوری دیگر رصد کرد.

امروز امتیاز گرفتن و جلب مشارکت سرمایه گذاران ملاحظات و اقتضاعات خودش را می طلبد. واقعیت آن است بدون لابی کردن برای شهر و حتی یک روستای، نمی توان ردیف بودجه “قابل قبولی” تعریف کرد. امروز اگر می بینم خیلی از استان ها دارای قدرت مانور بالا در زمینه جذب بودجه هستند فقط و فقط برمی گردد به قدرت چانه زنی؛ که آن هم بدون پشتوانه ای قدرتمند ممکن نیست!

شهرهای زرند و کوهبنان در دوران پس از انقلاب دارای نمایندگان مختلفی بوده اند که هر کدام ازآنها تلاش های زیادی برای آبادانی این منطقه نموده اند ولی آنها که از لابی قدرتمندی، در مجلس و دولت برخوردار بوده اند، زحماتشان به ثمر نشسته وآن ها که از این چاشنی در مذاکرات خود بی بهره بوده اند، دست از پا درازتر در برنامه ی تعریفی خود بوده اند.

جناب آقای علی مطهری نماینده دوم و چهارم مجلس شورای اسلامی توانست مجوزهای اولیه احداث کارخانه ساخت لاستیک را از وزارتخانه صنایع سنگین زمان خود بگیرد ولی چون قدرت چانه زنی نماینده شهر سیرجان بالاتر بود نتوانست ردیف بودجه احداث آنرا در جیب بگذارد و این واحد تولیدی درایستگاه سیرجان پیاده شد.

همین نماینده اگر چه کارهای اساسی راه مواصلاتی زرند – رفسنجان را به پایان رساند ولی در زمان خود به علت ندادن بودجه کافی از طرف نهاد مربوطه، طعم افتتاح آن را هرگزنچشید.

نماینده دوره پنجم مردم زرند در پارلمان مجوز احداث کارخانه کک سازی را از وزارتخانه دریافت کرد اما چانه زنی های سید محمدرضا جعفری هرگز برای علم کردن آن نتیجه بخش نشد و این دکتر امیری بود که باچانه زنی در کمیسیون تلفیق و به قول خودشان اگر پادرمیانی جناب شیخ مجیدانصاری؛ ریئس کمیسیون تلفیق مجلس ششم نبود. به درگیری فیزیکی با نماینده اصفهان می انجامید؛ نماینده شهر گنبدهای فیروزیی با این تحلیل که ساخت آن در زرند توجیح اقتصادی ندارد با ساخت آن در زرند موافق نبود؛ توانست هزینه ساخت آن را در ردیف بودجه بیاورد.

مسئولان وقت شهرستان زرند در ماروتونی که برای احداث کارخانه واگن سازی با لابی سیرجانی داشتند با دادن زمین، آب و گاز با قیمت نزدیک به رایگان، نمایندگان سیرجان را ناک اوت کردند.

آقای امیری برای ساخت کارخانه خودروسازی قدم های بلندی برداشتند ولی چون رقیبان سیاسی ایشان در شهرستان معتقد بودند احداث آن برگ برنده ی دیگر در انتخابات برایشان می شود حاضر به همکاری بایسته و شایسته با اسپانسر آن نشدند. مثلا برای انتخاب اسم، سرمایه گذار می بایست ۲۰ روز صبر می کرد. شرکت مذکور نیز با این منطق که وقتی برای انتخاب یک اسم، ۲۰ روز باید معطل شود در سایر موارد سایر اقدامات چه تاخیری وتعللی خواهد بود (هفته نامه استقامت، ش۴۲۹)، عطایش را به لقایش بخشید و تلاشهای “جناب امیر” بی نتیجه پایان یافت.

شهر تاریخی کوهبنان در این برهه ی تاریخی در بهترین حالت آمادگی برای صنعتی شدن است. وجود معادن زغال و به احتمال قوی آهن و… برترین برگ برنده برای جذب سرمایه گذاریست که بیشترین آوانسها را دریافت کنند.

وجود افرادی که حالا در دولت اعتدال و امید در پست های مهمی ایفای نقش می کنند؛ بارقهای امیدیست که هوشمندانه می توان این قدرت بالقوه را با احداث کارخانه کنستانتره، فولاد و صنایع جانبی به بالفعل تبدیل کند.

وجود شخصیت هایی چون مجید انصاری در کابینه، دکتر امیری از افراد قدرتمند فراکسیون نه چندان آشکار اعتدال در پارلمان و وجود جناب آقای فرشاد با داشتن دوستان زیادی در دولت روحانی؛ همرزمانی که از جناب آقای اسحاق جهانگیری معاون اول دولت تا آقای حسینی نماینده اتاق بازرگانی تهران و جناب تقی زاده ریئس صندوق ذخیره فرهنگیان وزارت آموزش و پرورش و در زاویه ای بسته تر جناب حاج علی شفیعی از دوردانه های کوهبنان که کمترین سمت ایشان شهرداری زرند بوده را می توان، لیست کرد. همه اینها تکه های پازلی هستند که اگر بازیگر صحنه سیاست و اقتصاد، هنر چیدن (جور کردن) آن را داشته باشد مشکل بیکاری و بسیاری از معضلاتی که گریبان گیر کوهبنان شده را می تواند قورت داد و کوهبنانی خلق می شود که شایسته مردم کوشای آن خواهد بود.

پی نوشت:

* قورت دادن در فرهنگ لغت به معنی فروبردن، بلعیدن است اما در فرهنگ عامه به کاری گفته می شود که بعضی ها خیلی راحت مبادرت به انجام آن می کنند و همان کار را عده ای خیلی سخت، انجام می دهند.

* عکس: سایت فرمانداری کوهبنان

منبع: وبلاگ شخصی حسن ضیاءالدینی