یادداشت-عباس هرارانی پور/

صید خوشبختی

وقتی به مردم شهر و روستا نگاه می‌کنی می‌بینی ظاهرا همه دارن برای به دست آوردن “خوشبختی”، دنبالش می دون و خنده داره که پرنده خوشبختی با سرعت بیشتری در حال فراره؛یعنی دویدن ما بی فایده است،چون ما روش و دانش صید این پرنده رو نداریم.

وقتی به مردم شهر و روستا نگاه می‌کنی می‌بینی ظاهرا همه دارن برای به دست آوردن “خوشبختی”، دنبالش می دون و خنده داره که پرنده خوشبختی با سرعت بیشتری در حال فراره؛یعنی دویدن ما بی فایده است،چون ما روش و دانش صید این پرنده رو نداریم.

خوشبختی رو به زور نمیشه به دست آورد.پس بیاییم دیگه دنبالش ندویم،آروم و قرار بگیریم.

همه تلاش می کنیم درآمد بیشتری کسب کنیم؛با خریدن طلا و… ارزش پولمون رو حفظ کنیم. تغییراتی در محل زندگیمون بدیم و امکانات رفاهی بیشتری داشته باشیم.ماشین بهتری بخریم و…

اینها همه خوبه ولی نباید از عرف زندگیمون خارج بشیم و همیشه وام بگیریم یا مقروض دیگران باشیم،یا همه وقتمون رو حروم اینها کنیم.

وقتی با شتاب و زور یا ندونم کاری به سوی زندگی بهتر حرکت می کنیم. در بیراهه های زندگی هستیم.بی‌نظم می‌‌شیم. خسته می‌شیم. خواب درست نداریم،و…

مگر ما خوشبختی رو نمی خواهیم؟

پس ندویم،نگاهی به زندگی بکنیم ببینیم چه چیزهایی رو نیاز نداریم،اون‌ها روببخشیم یا بفروشیم یا بیرون بندازیم.بقیه لوازمی که مورد استفاده هستند را با نظم و ترتیب نگهداری کنیم
به سر و وضع ظاهر خودمون بیشتر رسیدگی کنیم.

غذای روزانه رو چه کم یا زیاد با میل و اشتهای بیشتر بخوریم و لذت ببریم. شکر گزار باشیم که با سلامت کامل از خوردن غذاهای سر سفره لذت می‌بریم.

محل زندگی چه کوچک یا استیجاری فرق نداره سعی کنیم زیباتر‌ش کنیم. همه فضای زندگی مون انبار وسایلی نباشه که ازشون دل نمی‌کنیم

وقتی منظم باشیم، مهربون باشیم، تمیز باشیم، شکر گزار باشیم و… خوشبختی هم دلش می خواد فقط با ما باشه!!!

با آرزوی خوشبختی برای تمامی شهروندان عزیز

انتهای پیام/