دو روی سکۀ تیم ملی فوتبال

صدای زرند – محمد اسلامی: بازی اول در حالی روبروی یکی از قدرتهای فوتبال جهان با ترکیبی دفاعی وارد زمین شدیم و وقتی مربی فهمید باید فاز هجومی بگیریم زمانی باقی نمانده بود تا بتوانیم هر ۶ گل خورده را جبران کنیم و عملا هم امکان جبران این باخت با آن تفاضل گل وجود نداشت.

در بازی دوم کیروش فهمیده بود برای جبران اشتباهات، باید ولز را شکست بدهد. از همان اولین دقیقه بازی تا دقیقه پایانی تیم هجومی ایران در زمین ولز جولان میداد و در نهایت به برتری رسید.

در بازی سوم، مربی دوباره با تفکری دفاعی وارد زمین شد.

اتوبوس ایران در لب دروازه ی خودی نتوانست دوام بیاورد و گل خورد. نیمه دوم و خصوصا اواخر نیمه دوم دوباره به همان تفکر تهاجمی و لنگر انداختن در زمین رقیب بازگشتیم.

در این حالت کمترین فرصت را مهاجمان آمریکا پیدا کردند و دفاع آمریکا حسابی به مشکل برخورده بود. عملا در زمین حریف، اختیار عمل را از بازیسازان آمریکا گرفتیم ولی باز هم نتوانستیم جبران گل خورده را بکنیم.

من یک مقایسه از فوتبال تیم ملی مان با دنیای سیاست خارجی دارم.

عقب نشینی و به لاک دفاعی رفتن نتیجه اش شکست و حقارت است ولو با اندیشه ی مذاکره و معامله که تحت فشار دشمنان باید باج دهیم.

اما حالت دوم، وقتی توان نظامی بالایی داریم و داعش را در هزاران کیلومتر دورتر از مرزها نابود می کنیم و اجازه نمی دهیم در داخل کشور فقط به دفاع بپردازیم نتیجه اش می شود شکست داعش، نتیجه اش می شود اعزام نفت کش‌ها به ونزوئلا آن هم از جلوی چشمان دشمنی که برای تمام دنیا خط و نشان می کشد، نتیجه اش می شود ویرانی عین الاسد، و عقب نشینی آمریکا.

به هر حال این یک مقایسه بود برای رسیدن به یک نتیجه. دفاع و مذاکره و میدان دادن به دشمن_ و یا__ حمله و جولان دادن در مرزهای دشمن ! نتیجه گیری با شما

نگاه جوامع و کشورهای توسعه یافته به پروژه‌های بزرگ معمولا روی یک اصل استوار است. یا پروژه ای آغاز نمی شود یا اگر اجرائی شد آنوقت تا زمان نتیجه بخشی هرگز متوقف نمی شود.

انتهای پیام/